De twee extremen

Op deze dag waren we allemaal al goed voorbereid. We zouden een ontmoeting hebben met kinderen die lichaamlijk handicap waren geworden door de aardbeving. Er naar uit kijken is raar uitgedrukt, maar het is wel de waarheid. Dit zou de meest emotionele moment worden van de reis. Ik heb niet gehuild, maar bij het zien van de kinderen in rolstoelen en hun zichtbare 'geleefde' gezichten voelde ik toch soms een brok in mijn keel.
We ontmoetten 4 kinderen van de leeftijd van 13 tot 17. Deze 4 hebben schijnbaar vaker mensen op bezoek gehad vanuit het buitenland. Zouden deze kinderen 'mediakinderen' zijn? Die vraag blijft nog steeds bij mij hangen. Maar hoe het ook zij, de waarheid is dat deze kinderen geboft hebben dat ze nog leven, maar voor de rest van hun leven gehandicapt zullen blijven. Expres hebben we met deze kinderen niet over de aardbeving gehad. Dit was echt nog te emotioneel voor hen. Zodoende hielden we de vragen oppervlakkig en gingen we op ons gevoel af. Wel vertelde hun begeleider 'moeder Wang' alle verhalen betreft de kinderen. Verhalen waarvan je echt even moest slikken.
We gingen ook nog naar de school waar een van hen naar school ging. Daar ontmoetten we andere medescholieren (niet handicapt) en hebben aan hen veel kadootjes uitgedeeld en bij hen interviews afgenomen. Met hen konden we namelijk wel over de aardbeving praten. Deze kinderen schenen ook erg open te zijn. Allemaal zijn we teruggekomen met emotionele verhalen en veel beeldmaterialen.

We verwerkten de ochtend in de bus en tijdens de lunch. In de middag gingen we naar DE toeristische plek van Sichuan: de Panda researche centre. Ooit toen ik net naar China emigreerde had ik in Shanghai een panda in het echt gezien in een dierentuin. Nu zie ik ze weer in het echt. De kans die ik kreeg om een panda vast te houden liet ik niet aan me voorbij gaan, ook al kostte het me 1000,- yuan (ongeveer 100 euro). Het geld komt weer ten goede voor onderzoek en behoud van de reservaat en de panda's. Zij noemen het daarom ook een donatie. Momenten als dit vergeet je voor de rest van je leven niet meer. De emoties van de ochtend kwamen bijna los toen ik de panda in mijn handen kreeg.

Het spookstad

Vandaag bezochten we een stad dat zeer ernstig was getroffen door de aardbeving. De stad wordt ook wel nu aangeduid als de stad waar de klok stil is blijven staan op de tijdstip van de aardbeving. Op de foto zie je het niet, maar achter de klok is het gebied waar niemand mag komen omdat daar nog lichamen zouden liggen onder de puin.
Het was heel indrukwekkend om daar rond te lopen. We waren ramptoeristen die liepen in een spookstad. Maar we waren niet de enige. Zelfs Chinezen kwamen om naar de ernst van de aardbeving te kijken. Bewoners van het gebied zijn allemaal opgevangen in tijdelijke huizen. Niemand spreekt hier over wat niet goed is. Ik krijg steeds meer het gevoel dat het ook zo is. Er zijn in de media in Nederland vast ook dingen niet getoond wat in China wel algemeen bekend is. Mij kruipt het gevoel dat de overheid van China zeker snel heeft opgetreden na de ramp en zoveel mogelijk heeft gedaan. Zo hoorde ik dat elke getroffen dorp hulp heeft gekregen en krijgt van een rijke grote stad. Dus elke arm dorp wordt financieel en materieel geholpen, Chinezen helpen hier elkaar zoals Chinezen ook in Nederland zelf de problemen oplossen in eigen kringen. Daarnaast krijgen getroffenen wel echt compensatie en levensonderhoud.
We zijn hier pas een paar dagen, maar ik ben zeker al heel blij dat ik de kans heb gekregen om alles met eigen ogen te zien. Ik ben benieuwd naar hoe overmorgen gaat verlopen. Dan gaan we naar de kinderen die lichaamlijk handicapt zijn geworden door de aardbeving. Morgen proberen we wat extra kadootjes te kopen voor de kinderen.

Onze gidsje op de fiets

De fabriek die we vandaag bezochten produceerde vroeger chemische stoffen zoals zuur. Tijdens de aardbeving was het volledig in elkaar gestort en waren er honderden mensen omgekomen. We werden opgewacht door een hoge plaatselijke ambtenaar die ons tevens ook rondleidde bij de ruines van de fabriek. Het was erg indrukwekkend hoe gebouwen van zulke formaten in elkaar gezakt stonden als gebroken koeken. Duidelijk ook was op de grond te zien wat voor een grote schok de aardbeving was geweest. Plaatselijk bewoners hadden erover hoe de grond als een golf op en neer schudde en niet heen en weer zoals men zouden denken bij een aardbeving.
 
De ambtenaar verrasde ons en nam ons daarna ook mee naar een locatie waar getroffenen tijdelijk in 'containerhuizen' woonden. Deze huizen zien er zeker nog niet zo erg uit als ik had verwacht. De mensen hebben het er redelijk goed gezien de omstandigheden. Ze wonen in straten van eenkamershuisjes, er zijn scholen, er is een overheidskantoor en er zijn genoeg gezamelijke keukens en badkamers. Ook krijgen ze financiele steun van de overheid. Daarnaast wordt niet veel verder hun nieuwe woning al voor hen gebouwd. We kwamen een meisje tegen op een fiets. Ze was ongeveer 9 en wilde ons wel ons meenemen naar de plek waar haar oude huis had gestaan (zie foto: puinhoop achter haar was haar huis). Daarna nam haar vriendinnetje ons mee naar haar grootouders waar ze bij inwoont. We mochten vragen stellen en mochten hun huisje binnentreden om foto's te maken.
 
Mensen hier zijn verrassend open, maar ik krijg toch echt de indruk dat deze opvanghuizen een soort van reclameproduct is van de overheid om aan buitenlanders te laten zien dat zij alles goed doen. Dat mensen tevreden zijn. Aan de mensen die daar wonen konden we een beetje opmerken dat ze echt wel vaker buitenlanders hebben gezien. Maar wij hebben ook ogen en oren. Alleen al onderweg van de fabriek naar de stad konden we zien hoeveel mensen wel niet in zelf gestimmerde huizen leven langs de weg wonen. Waar zijn de 'containerhuizen' voor hen?

---

Lees je Het Net, Planet, Ziggo of XS4ALL-mail in Windows Live Hotmail

Fwd: Wat een hitte!

Op maandag 20 juli, om 10:00 Chinese tijd kwamen we aan op vluchthaven Chengdu. Het eerst wat je opviel als je buiten stapte was dat het vreselijk benauwd was. Je lichaam begon gelijk te zweten. Er was geen zon, maar de hitte voelde je goed.

Chengdu is een grote miljoenenstad wat niet alleen bekend staat als heet in het weer maar ook in het eten. En dat heb ik gemerkt. Ik kan zelf wel redelijk tegen pittig eten, maar wat de Sichuanezen qua pittig-gradatie eten, dat is echt niet normaal.

 

Vandaag is ons echte tweede dag in Sichuan. We hebben nu twee scholen gezocht, waarvan een een gloednieuwe nog in bouw en een bestaande. Van de laatste was een basisschool die getroffen was door de aardbeving en waarvan de kinderen bij een ander school werden ondergebracht. Toen we aankwamen stonden tot ons verbazing in twee rijen jongens en meisjes op ons te wachten, klaar om ieder van ons een rode das (Chinese schooluniform) om ons nek binden. Daarna kregen we een heuse zangvoorstelling van diezelfde kinderen. We hadden graag met de kinderen willen praten en spelen, maar helaas moesten we snel weer verder. We hadden de kinderen niet verwacht, want anders hadden we zeker meer tijd ingepland voor dit onderdeel.

 

De eclips van vandaag hebben we helaas niet goed kunnen bekijken door vele bewolkingen. Maar de belevenis van een paar seconde duisternis was het wel waard om de hitte te verdragen. We voelen ons ook erg gelukkig dat we zoiets konden meemaken, een evenement wat maar eens in de 500 honderd jaar plaats vindt.

Voor vertrek

1. Sichuan is een groot gebied met vele indrukken, Hoe stel je de reis nu voor? Wat denk je mee te maken? Te gaan zien/beleven?

 

Ik ken Sichuan alleen vanwege het feit dat daar pittig wordt gegeten. Verder ben ik daar nog nooit geweest. Met dit reis ga ik Sichuan op een heel ander manier verkennen. Het is geen toeristische reis, waardoor ik Sichuan op zijn Sichuaans zou gaan beleven. Ik ga ervan uit dat het vreselijk heet is. We gaan veel reizen in de provincie en veel zien van de plaatselijk bevolking. Ik hoop niet dat ik al te emotioneel ga worden van wat ik ga zien. De aardbeving heeft veel puinhoop en veel leed onder de bevolking gebracht.

 

2. Hoe denk je dat het maakproces zal verlopen voor jouw video/foto/verhaal?

 

Ik ga me voornamelijk bezig houden met fotograferen. Daarnaast wil ik ook veel tijd insteken om persoonlijk verhalen te verzamelen. Ik ben een makkelijk mens en spreek mensen ook makkelijk aan. Omdat ik ook zelf een beetje Manderijns spreek ga ik ervan uit dat ik de plaatselijke bevolking goed kan bereiken voor mijn foto's en verhalen, natuurlijk ook met de hulp van mijn buddy.

 

3. Hoe denk je dat de samenwerking zal verlopen met de groep/ en met je buddy?

 

Als deelnemer en als mede organisator in dit project heb ik al redelijk vaak contact met alle deelnemers. Zelf ben ik iemand die snel te werk gaat en houdt van daadkracht. Dit hoop ik ook bij mijn mededeelnemers op te wekken.

Met mijn buddy heb ik voor vertrek al contact gemaakt. Hoewel ze een jong meisje is heb ik een goed gevoel over ons samenwerking. Ik sta open voor alles wat op me af komt.

 

4. Wat hoop je te brengen en wat hoop je mee te krijgen? Wat wil je (algemeen en met je video/foto/verhaal) bereikt hebben als je weer naar Nederland teruggaat? En wat hoop je daar achter te laten?

 

Voor vertrek heb ik al flink onder mijn eigen vriendenkring over dit project gepraat. Velen vonden het helemaal fantastisch en gaven mij geld mee voor de kinderen. Met dit geld kan ik ter plekke mensen helpen. Zelf hoop ik een steun in de rug achter te laten bij de getroffenen, dat ze het idee hebben dat men nog steeds aan hen denken en meeleven. Ik wil ook graag daadwerkelijk mijn buddy en/of een iemand anders/gezin helpen om het leven even te verlichten, een luisterende oor en een klein beetje financiele hulp.

Wat betreft een algemene doel, hoop ik dat wij door dit project een klein beetje hebben kunnen bijdragen aan het plaatselijk educatie. Voor mijzelf hoop ik dat ik de werkelijkheid van het moment zo goed mogelijk te hebben vastgelegd op foto en op schrift.

 

--
Fenmei Hu
Beeldend kunstenaar
06-41305613

www.fenmei.nl

Atelier:
Albregt Engelmanstraat 57A
Rotterdam

Mijn buddy heet Tan Xue Ju

Nadat de deelnemerslijst hier in Nederland bekend was is er in Sichuan gezocht en geselecteerd naar hun deelnemers. Vandaag kregen we allemaal de lijst met alle deelnemers en wie aan wie is gekoppeld. Mijn buddy is een meisje van 20 en heet Tan Xue Ju, roepnaam Aileen.
Ik heb al contact met haar gemaakt via mail en mijzelf voorgesteld. Ik weet dat zij uit een van de getroffen dorpen komt. Ze vertelde dat de drie scholen die in haar dorp waren allemaal omgevallen waren. De kinderen moesten buiten langs de weg les krijgen, waarbij auto's nauwelijks meer langs konden. In de winter was Aileen teruggeweest en zag dat de kinderen nog steeds buiten les kregen. Nu met de zomer hitte is het niet meer mogelijk en is er geen school, volgens haar.
Aileen is voor haar studie vertrokken naar de grote stad. Haar ouders moesten ook verhuizen, omdat hun huis er niet meer was. Ze zijn arm en haar vader is de enige broodwinnaar, omdat haar moeder chronisch ziek is. Aileen is vastbesloten dat wanneer ze echt gaat studeren (ze doet nu een soort van pre-college iets) een bijbaan te nemen om haar vader te verlichten.

Aileen is erg enthousiast over dit project en ik beschouw haar als mijn 'zusje'. In de komende tijd ga ik uitzoeken wat ik kan doen voor haar en voor haar dorp.