De twee extremen

Op deze dag waren we allemaal al goed voorbereid. We zouden een ontmoeting hebben met kinderen die lichaamlijk handicap waren geworden door de aardbeving. Er naar uit kijken is raar uitgedrukt, maar het is wel de waarheid. Dit zou de meest emotionele moment worden van de reis. Ik heb niet gehuild, maar bij het zien van de kinderen in rolstoelen en hun zichtbare 'geleefde' gezichten voelde ik toch soms een brok in mijn keel.
We ontmoetten 4 kinderen van de leeftijd van 13 tot 17. Deze 4 hebben schijnbaar vaker mensen op bezoek gehad vanuit het buitenland. Zouden deze kinderen 'mediakinderen' zijn? Die vraag blijft nog steeds bij mij hangen. Maar hoe het ook zij, de waarheid is dat deze kinderen geboft hebben dat ze nog leven, maar voor de rest van hun leven gehandicapt zullen blijven. Expres hebben we met deze kinderen niet over de aardbeving gehad. Dit was echt nog te emotioneel voor hen. Zodoende hielden we de vragen oppervlakkig en gingen we op ons gevoel af. Wel vertelde hun begeleider 'moeder Wang' alle verhalen betreft de kinderen. Verhalen waarvan je echt even moest slikken.
We gingen ook nog naar de school waar een van hen naar school ging. Daar ontmoetten we andere medescholieren (niet handicapt) en hebben aan hen veel kadootjes uitgedeeld en bij hen interviews afgenomen. Met hen konden we namelijk wel over de aardbeving praten. Deze kinderen schenen ook erg open te zijn. Allemaal zijn we teruggekomen met emotionele verhalen en veel beeldmaterialen.

We verwerkten de ochtend in de bus en tijdens de lunch. In de middag gingen we naar DE toeristische plek van Sichuan: de Panda researche centre. Ooit toen ik net naar China emigreerde had ik in Shanghai een panda in het echt gezien in een dierentuin. Nu zie ik ze weer in het echt. De kans die ik kreeg om een panda vast te houden liet ik niet aan me voorbij gaan, ook al kostte het me 1000,- yuan (ongeveer 100 euro). Het geld komt weer ten goede voor onderzoek en behoud van de reservaat en de panda's. Zij noemen het daarom ook een donatie. Momenten als dit vergeet je voor de rest van je leven niet meer. De emoties van de ochtend kwamen bijna los toen ik de panda in mijn handen kreeg.