Op maandag 20 juli, om 10:00 Chinese tijd kwamen we aan op vluchthaven Chengdu. Het eerst wat je opviel als je buiten stapte was dat het vreselijk benauwd was. Je lichaam begon gelijk te zweten. Er was geen zon, maar de hitte voelde je goed.
Chengdu is een grote miljoenenstad wat niet alleen bekend staat als heet in het weer maar ook in het eten. En dat heb ik gemerkt. Ik kan zelf wel redelijk tegen pittig eten, maar wat de Sichuanezen qua pittig-gradatie eten, dat is echt niet normaal.
Vandaag is ons echte tweede dag in Sichuan. We hebben nu twee scholen gezocht, waarvan een een gloednieuwe nog in bouw en een bestaande. Van de laatste was een basisschool die getroffen was door de aardbeving en waarvan de kinderen bij een ander school werden ondergebracht. Toen we aankwamen stonden tot ons verbazing in twee rijen jongens en meisjes op ons te wachten, klaar om ieder van ons een rode das (Chinese schooluniform) om ons nek binden. Daarna kregen we een heuse zangvoorstelling van diezelfde kinderen. We hadden graag met de kinderen willen praten en spelen, maar helaas moesten we snel weer verder. We hadden de kinderen niet verwacht, want anders hadden we zeker meer tijd ingepland voor dit onderdeel.
De eclips van vandaag hebben we helaas niet goed kunnen bekijken door vele bewolkingen. Maar de belevenis van een paar seconde duisternis was het wel waard om de hitte te verdragen. We voelen ons ook erg gelukkig dat we zoiets konden meemaken, een evenement wat maar eens in de 500 honderd jaar plaats vindt.
wat jammer van de eclips.
BeantwoordenVerwijderen